Summary of Chapter 14 of NOLI ME TANGERE

This is the TAGALOG SUMMARY OF Chapter 14 of NOLI ME TANGERE, THE NOVEL OF JOSE RIZAL

Kabanata 14


Si Pilosopo Tasyo

Buod

Ang tunay niyang pangalan ay Don Anastacio. Ngayon ay kilala na siya bilang Pilosopo Tasyo. Wala siyang permanenteng tirahan, Lalaboy-laboy siya sa lansangan ng walang

Tiyak na lugar na pupuntahan. Lahat ay naniniwala na siya ay baliw o may baltik sa ulo. Pumunta siya sa sementeryo para dalawin ang puntod nga kaniyang asawa.



Hindi siya nanggaling sa mahirap na pamilya. Siya ay isang matalinong tao na hindi pinagtapos ng kaniyang ina sa unibersidad sa takot na ito ay maging taong walang kinikilalang Diyos.


Nais ng kaniyang ina na siya ay maging alagad ng Diyos. Hindi niya sinunod ang kaniyang ina. Siya ay nag-asawa na lang pero namatay ang babae pagkatapos ng isang taong pagsasama. Dahil sa lungkot, ibinuhos niya ang kaniyang buong panahon sa pagbabasa ng aklat. Hindi niya namalayang dumaan ang panahon at angf pinamana sa kaniyang kayamanan ay unti-unting nawala.


May nagbabantang unos sa bayan. Nagdidilim ang langit at ang mga kidlat ay gumuguhit

Bagamat nang hapong iyon mayroong babala na darating ang unos sapagkat matatalim na kidlat ang gumuguhit sa nagdidilim na langit, masaya pa rin ang hitsura ni Pilosopo Tasyo. Ito ang ipinagtaka ng mga taong nakakausap niya. Tinanong siya kung bakit, Diretso ang sagot niya:"Ang pagdating ng bagyo ang tangi kong pag-asa sapagkat’t ito ang magdadala ng mga lintik na siyang papatay sa mga tao at susunog sa mga kabahayan. Sana magkaroon din ng delubyo sapagkat may sampung taon na ngayon, isinuwestiyon ko sa bawat kapitan ang pagbili nila ng tagahuli ng kidlat o pararayos ngunit ako’y pinagtawanan lamang ng lahat."

Ayon pa sa kanya, hindi binili ng mga kapitan ang kanyang pinabibili at sa halip ay mga paputok at kuwitis ang kanilang binili at binayaran ang bawat dupikal ng kampana, gayong sa agham ay mapanganib ang tugtog ng mga batingaw kapag kumukulog. Iniwanan ni Tasyo ang kausap at nagtuloy ito sa simbahan. Inabutan niya ang dalawang bata sa pagsasabing ipinaghanda sila ng kanilang ina ng hapunang pangkura. Tumanggi ang mga bata.

Lumabas ng simbahan si Tasyo at nagtuloy sa may kabayanan. Nagtuloy siya sa bahay ng mag-asawang Don Filipo at Aling Doray. Masayang sinalubong ng mag-asawa at itinanong kung nakita niya si Ibarra na nagtungo sa libingan. Sumagot siya ng oo sa pagsasabing nakita niya itong bumaba sa karwahe. Naramdaman niya, anya, ang naramdaman ni Ibarra nang hindi makita ang libing ng ama. Ayon kay Tasyo isa siya sa anim na kataong nakipaglibing kay Don Rafael.

Sa pag-uusap pa rin nila, nabanggit ni Aling Doray ang tungkol sa purgatoryo sapagkat nuon ay undas nga. Sinabi ni Tasyo na hindi siya naninwala sa purgatoryo. Pero, sinabi niyang iyon ay mabuti, banal at maraming kabutihan ang nagagawa nito sa tao upang mabuhay ng malinis at dalisay na pamumuhay. Binigyang diin pa niya na ang purgatoryo ay siyang tagapag-ugnay ng namatay sa nabubuhay.

Pagkuwa’y nagpaalam na siya. Palakas ng palakas ang buhos ng ulan. Ito ay sinasalitan ng matatalim na kidlat at kulog. Siyang-siya si Pilosopo Tasyo sa gayong pangyayari sapagkat nakataas pa ang kanyang dalawang kamay at nagsisigaw habang naglalakad papalayo sa mag-asawa.